Bölüm 1:





Sunucu kadın: Evet! Ekran başındaki izleyicilerimiz ve bugün buraya gelen sevgili konuklarımız.. bugün çok özel bir grubu ağırlıyoruz.. Biliyorum hepiniz onları görmeyi çok özlediniz ve bugün burada bu koltuklarda oturacakları için çok mutlusunuz.. onlarla bu uzun süreli ayrılığı, gelecek planlarını ve kafanızdaki tüm soruları soracağız..! Karşınızda uzun bir aradan sonra Tokio Hotel!!



Seyirciler çığlık çığlığa alkışlamaya başlar…



S.K: Merhaba Tokio Hotel hoş geldiniz!



Bill: Hoş bulduk..



S.K: sizi tekrar burada televizyonda görmek için milyonlarca kişi seferber oldu.. Dünyanın her bir yerindeki binlerce fanınız bize mail, telefon aracılığıyla ulaştılar ve sizi burada görmek için adeta yalvardılar.. Bizi kırmayıp gelmeyi kabul ettiğiniz için gerçekten çok teşekkürler..



Bill: Asıl biz bize inanan , ne olursa olsun bizi bırakmayan bunca araya rağmen bizimle kalan fanlarımıza çok teşekkür ederiz. Ve bir teklif gönderip, böyle bir kavuşmaya aracı olduğunuz için size de ne kadar teşekkür etsek azdır..



S.K: Sizi fanlarınızla görüştürmek bizim görevimiz.. Peki ama ne oldu da Tokio Hotel birden piyasadan yok oldu..? O kadar güzel projeler yapıyordunuz ki.. eminim bizi izleyen herkes bu ani yok oluşun nedenini merak ediyordur..

Georg: Bu ayrılık bizimde isteğimiz dışında gelişti.. bizde çok fazla şey yaşadık özellikle tom.. Ve başımızdan geçen onca olaydan sonra sahnelere dönemedik.. Yaşananların şokunu atlatmak 1.5 yılımızı aldı.. hala daha etkilerini taşıyoruz bu yüzden biraz durgunuz kusura bakmayın.. Ani gelişen olaylar yüzünden size veda edemeden ayrılmak zorunda kaldık.. sanırım tüm fanlarımıza bir özür borçluyuz..



S.K: özür dilemeniz çok etkileyici bir şey.. fakat eğer çok özel değilse.. Sizi bu kadar etkileyen hayatınızın amacından kopmanızı sağlayan olayın ne olduğunu öğrenmek istiyoruz.. Biz ve tüm fanlarınız..



Bill: bu çok uzun bir hikaye.. Program boyunca bunu konuşmamız gerekecek sanırım.. Başımıza gelen şey gerçekten çok kötüydü.. Etkisi altında kaldık.. Öğrenmek istemeniz çok doğal.. Hepiniz merak ediyorsunuz biliyorum ama bunu anlatıp anlatmamak bize düşmez.. Eğer Tom isterse anlatmak ona düşüyor..



Tom:….-Boş boş bakmaktadır-



S.K: evet Tom.. anlatmak istermisin?



Tom: Sanır…



Bill: Tom! Eğer kendini iyi hissetmiyorsan anlatmak zorunda değilsin.. bunu unutma.. eğer gerçekten istiy..



Tom: istiyorum! Artık bunu herkesin bilmeye ihtiyacı var sanırım.. ve benimde paylaşmaya.. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama bu soruyu soracağınızı tahmin ettiğim için yanımda anlatmama yardımcı olacak malzemelerle geldim.. Başımızdan geçen olayları sadece bizim değil karşı tarafın gözüylede anlatmam gerektiğine inanıyorum..



S.K: o bir günlük mü?



Tom: Evet.. kimin olduğunu hikayenin içinde göreceksiniz.. ve kafanızdaki tüm soruların cevapları anlatacaklarımda saklı merak etmeyin.. Size her şeyi karşı tarafın gözünden anlatacağım... yeri geldiğinde benim hislerime de yer vereceğim...



S.K: Hazırsan seni dinliyoruz



-Bill, Tomun sırtına elini koyar ve uzunca bir süre gözlerinin içine bakar.. Biricik kardeşinin zorlandığını hissetmektedir.. ama kardeşi paylaşmak istemektedir.. Ona düşen kardeşini desteklemektir..-



Tom: tamam.. hazırım.. – iç çeker ve buğulu gözlerle günlüğü açar.. ve yaşananları tekrar yaşarcasına okumaya başlar...-





Güneş bugün bir başka araladı perdemi. Benim için sabahlar aydınlık değil uzun zamandır. Bugün ilk defa uzunca bir aradan sonra güneşi hissettim soğuk odamda.. Gözlerim aralandı hayata ama hiç kapanamadı aslında. Uyumayı unuttum çoktandır. Gülümsemeyi, yıldızlara bakmayı, odamı havalandırmayı.. Her zamankinden farklıydı dün geceki uykusuzluğum… çünkü bugün benim için hayattaki en özel günlerden biri.. Bugün hayatımın en büyük dönüm noktası.. umutsuzluğun ve yok oluşun hayatıma merhaba dediği gün bugün.. karanlığı her nefeste içime çektiğim, duygularımı kaybettiğim bir gün.. çok şey aldı benden bugün ama, çok şeyde verdi. hayatımın baş rollerinde olması gerekeni aldı.. büyük sorumluluklar verdi.. acı verdi, tırnaklarımla kazıyarak nefes alacağım bir yaşam verdi.. bugün soluklar çok önemli. Hem benim hem de babam için. Bugün en büyük kahramanım; annemin beni bu karanlığa terk edişinin 4. yılı.. ruhunun gidişinin, bedeninin yok oluşunun 4. yılı.. Bugün annem kapadı gözlerini hayata.. ve bizi kaderimizle bırakıp çekip gitti.. Göz yaşlarıyla umutsuzlukla, yıkımlarla dolu tam 4 yıl.. Birbirimize destek olmaya çalıştık bu 4 yıl boyunca. Babam ve ben.. Sıkıca sarıldık birbirimize, hayata. Boşa kürek çektiğimizi bile bile Phelly için savaştık.. Phelly.. Annemin vedalaşmadan çekip gittiği o günün en büyük anısı.. Canım kardeşim.. anne tadı nedir hiç bilemedi.. doğarken hayata sıfırla başladı.. ve o şimdi yaşadığı riskli doğumdan sonra astım hastası 4 yaşında minicik bir yürek.. Hiç bir şeyden haberdar olmayan o kalbi sıkıca bağlı hayata.. her gün bir yalanı bir rolü oynamak zorundayız ona. Annemin ölümünü ona söyleyemedik hiç.. 17 yaşındaki ben.. en önemlisi 43 yaşındaki babam bile bu acıyı atlatamazken, onun minicik kalbi buna nasıl dayanır bilemedik.. O gözlerini her zamanki gibi açacak bu güne.. hiç bir şey anlayamayacak, bilemeyecek.. çünkü onun minicik yüreği hiç bir şey bilmiyor.. Her zaman ki gibi ordan oraya koşturarak izleyecek çizgi filmlerini .. her zamanki gibi söyleyecek cıvıl cıvıl şarkılarını.. ama bilemeyecek.. kimse bilmeyecek.. bugün babam ve benim için en zor bölüm olacak.. Kalbimiz paramparça, yüzümüzde sahte bir tebessüm ve gözlerimizde zorla tutulan yaşlarla bugün hayatımızın en zor rolünü oynayacağız.. her sene olduğu gibi.. Canımdan çok sevdiğim kardeşimin anlamaması, üzülmemesi için ona yine “annemin görev için Mısıra gittiği” yalanını söyleyeceğiz.. o her zaman ki gibi annemin -bir türlü minik dilinin söylemeyi başaramadığı- Arkeolog olduğunu bilecek.. Annesinin mesleğini en iyi şekilde yerine getirmek, ona en güzel oyuncakları, barbie bebekleri almak için çalıştığını sanacak. Ve işte yeni gün.. seni nasıl atlatacağım…? bilmiyorum…



Uyanıp mutfağa girdiğimde Phelly-Maria’nın – yada kendi isteğiyle taktığımız lakabıyla PM in- çoktan uyandığını gördüm. Mutfakta ufacık boyuna aldırmadan bir ev kadını bir anne edasıyla bana kahvaltı hazırlıyordu…



“Günaydın Tokio!” Tokio.. Bu da PMin bana taktığı lakap.. Tokio Hotele olan düşkünlüğümden yola çıkarak uygun görmüş bu lakabı.. Bana TH delisi diyor.. Çaktırmıyor ama o da büyük bir THci aslında.. Gözlerim hazırladığı şeylere takılıyor.. “Eeee.. aç gitme değil mi?” diyor bıcırık konuşmasıyla… 1 hafta önce dişi düştü PM’imin =) “artık büyüdüm!” diyor bana.. “kendim soyunabilirim artık abla!!” dişinin yokluğu konuşmasına yansıyor. Telafuz edemiyor bazı kelimeleri. Bu yüzden çok canı sıkkın. Çünkü okuldaki -onun deyimiyle “en cool”- çocuklar bu yüzden dalga geçiyor onunla! Daha bu yaştan bu zeka ilerde neler bekliyor bizi hiç bilmiyorum...

4 yıldır alışamadığım mutfağa bugün ilk kez alıcı gözüyle bakıyorum.. annemin ölümünden sonra İngiltereden taşınmak zorunda kaldık ve 4 yıldır yaşadığımız bu eve ; Almanya’ya Berlin sokaklarına taşındık.

“Abla sana çukalatalı ekmek yaptım!” minicik elleriyle bana uzattığı ekmeğe baktım.. Daha bıçak kullanmasını bilmiyor PM bu yüzden ufak dolma parmaklarını çukulataya – onun demesiyle çukalataya- batırarak ekmeğimin üstüne minik işaret parmağıyla sürer.. her sabah! Benden erken kalkar ve bu işi hiç usanmadan tekrarlar.. bende her zaman onun çukalatalı ellerine ufak bir öpücük kondurur ekmeğini afiyetle yerim..



“hımm.. bir formül seziyorum bunun içinde prenses hazretleri..”

“Ne formülü! bildiğin çukalata.. !Her zamankinden.. işteee” çukulata kasesini gösteriyor.

“ öyle demeyin prenses hazretleri çok değişik geldi bu çukalata.. beklide parmaklarınız deydiği içindir..!”

Cevabını beklemeden kavrıyorum belinden ve birbirimizi gıdıklamaya başlıyoruz.. çok gülüyor mutlu oluyor ama tadında bırakmak zorunda kalıyorum.. gıdıklama işini abartamıyorum. Çünkü çok fazla zorlarsam astımı tutabilir.. çok korkuyorum bundan.. onu gözlerimin önünde can çekişerek kaybetmek.. Annemi öyle kaybettim. Bunun tekrarlanmasına izin veremem.. Annem elleri ellerimde kapadı hayata gözlerini.. Konuşamadık.. Sadece ağladık.. Büyük bir risk almıştı benim kahramanım.. doktorlar tehlikeli desede PM ime hamile kalmıştı.. ve cesur kahraman annelere yaraşır şekilde yerine getirmişti görevini.. Ölmeden önce son söylediği söz “Ona iyi bak.. kendinden bile daha iyi..” oldu.. Söz verdim anneme ona iyi bakacaktım.. hayat mücadelesini kaybetmişti ama annelik savaşını kazanmıştı.. Bu astım da o riskin anısı bebeğime.. arada bir tutuyor ama artık alıştık o da bende.. bazen üzülüyor, arkadaşlarının yaptığı her şeyi yapamadığı için.. Dışlandığı için, gönlünce koşup top oynayamadığı için.. ama her seferinde üstesinden gelebiliyoruz.. çünkü o benim büyümüşte küçülmüşüm..



“Hadiii okula geç kalıyorsunuz!”

Babamın uyarısıyla çıkıyorum hayal dünyamdan.. PM kreşi için çoktan hazırlanmış.. O gülerek gidiyor okuluna.. bense hiç istemediğim bir dünyaya gittiğim için çok berbatım.. okula geldiğimde ayaklarım ters gidiyor sanki.. içimden bir ses kaç git buralardan girme bu lanet olası yere diyor ama mecbur kalıyorum her seferinde.. çünkü benim küçük meleğim okulun girişine kadar eşlik ediyor bana.. olgunluğunu gösteriyor adeta.. kapının girişine kadar birlikte geliyoruz sonra annemin bana onun yaşlarındayken verdiği öğütleri tek tek sıralıyor.. “ sana bir şey söylerlerse sakın üzülme tamam mı! Aldırma onlara seni çekemiyorlar işte.. birde bir şey olursa babam numarasını yazdı bir kağıda unutma! Mutlaka ara! Ve sana takılan biri olursa onları döveceğimi söyle!” çocuk aklı işte.. bana takılanları keşke dövebilsen ablacım.. ama onlar yumruklarıyla değil bakışları ve nefret dolu sözleriyle takılıyorlar bana.. keşke sana anlatabilsem bunları.. bana verdiği öğütlerden sonra beni öptü ve paytak paytak koşuşuyla poposunu sallaya sallaya arabaya bindi. Arkasından ona bakıyorumda.. anneme ne kadar da çok benziyor.. sarı bonus saçlar.. masmavi gözler.. yaşına göre çok olgun davranışlar.. bunun yanında minicik boyu ve dolma parmaklarıyla tam bir bebek! Keşke hep böyle kalsa..



Okula girdiğimde günümün ne kadar iyi geçeceğinin habercisi çıkıyor karşıma! Jörg! O benden ne kadar nefret ediyorsa ben ondan iki katı nefret ediyorum! Çünkü o tam bir anti THci! Onlarla dalga geçmekten o kadar zevk alıyorki.. Zevki aslında onlarla dalga geçmek değil.. benim ne kadar üzüldüğümü, göz yaşlarımı görmek.. hiç bakmadan sınıfıma doğru ilerlemek istiyorum.. bugün o kadar çok acım var ki diğer günler gibi durup ona laf sokamayacağım.. Bugünkü acım anlatılmaz.. Ne kadar da bana bulaşmaması için dua etsem de çantamdan tutup geri çekiyor beni. “ ne haber GayFan!” “bırak beni Jörg! Seninle uğraşacak havamda değilim tamam mı! Kendine başka birini bul!” “ Ooo ne oldu çirkin ördek! Yoksa annen süt mü vermedi bu sabah haa?!” bu sözleri o kadar çok yakıyor ki canımı.. Hakkında hiç bir şey bilmediği bu günün, bana ne kadar özel olduğunu bilmeden konuşuyor.. benim bugüne, ailemin bu güne olan saygısını bilmeden yaralıyor.. hiç düşünmüyor kurduğu cümlelerin her bir kelimesinde saklı olan acıyı..gözlerimdeki yaşları tutamıyorum artık.. o pişkin pişkin gülerken ben bu kadar yaralayıcı sözleri hak edecek ne yaptığımı düşünerek koşuyorum tuvaletlere.. gözlerim ağlamaktan şişmiş.. ne yapacağımı bilmiyorum elim ayağım titriyor… aynadaki yüzüme bakacak halim bile kalmıyor ve yığılıp kalıyorum bir köşeye.. dizlerimi karnıma çekiyorum ve sadece sessiz yalnızlığıma ağlıyorum… Ne kadar da haykırmak istesemde yapamıyorum.. “annem sütümü veremedi çünkü annem yok! Benim annem yok! Öldü Anlıyormusunz?!?!? ÖL-DÜ! Mutlumusunuz lanet okulun salak insanları! Söyleyin ha! Mutlumusunuz!!” diyemiyorum… Çünkü artık onu söyleyebilecek gücüm bile yok….





1. Bölümün Sonu

yeni bölüm geldiiiii:)

Bölüm 2:

-Tom acı acı okuduğu günlüğe devam etmeden önce duraksadı.. büyük bir iç çekti.. Gözleri onu büyük dikkatle dinleyen izleyicilere takıldı.. kim bilir onların kafasında ne düşünceler dönüyordu.. Birden gözleri canının parçası, ikiz kardeşi Bille takıldı.. Gözleri dolu dolu onu seyrediyordu. Ağzını sıkıyordu kardeşi.. ağlamak istemiyordu. Tom biliyordu, kardeşi onun üzülmesinden tekrar içine kapanmasından korkuyordu. Onu rahatlatmak için ufak bir tebessüm attı.-

Tom: Ben iyiyim kardeşim merak etme..
Bill: eğer devam etmek istemiyorsan anlarız.. bırakabilirsin!
Tom: iyiyim dedim.. endişelenme.. her şey iyi olacak..


-Tom ona acıyan bakışlar arasında yeni bir sayfaya geçti ve okumaya, okurkende yaşamaya devam etti…-



“Zamanın akıp geçtiğinin bile farkında olmadığım öğrenci tuvaletlerinde kendime geldiğimde berbat bir haldeydim.. Gözlerimi artık hissedemiyordum. Yaş damlaları canımı yakıyordu.. Zorda olsa kendimden geçmiş halde oturduğum yerden kalkabildim. Derse geç kalmıştım ve berbat bir haldeydim.. hemen yüzümü yıkadım.. aynadaki görüntüme bakmak bile istemiyordum.. Çünkü biliyordum orda gerçekten “Acıların kızı” var.. Gözlerimin içinde ki o zavallılığı görmekten o kadar çok korkuyordum ki.. bakmak değil, hayal etmek bile istemiyordum.. aynalardaki yansımalarımın ‘sen bir ucubesin’ diye bağırdıklarını hissediyordum çünkü..
Ne kadar süre kalmıştım bu havasız tuvaletlerde?? Sanırım çok uzun süre.. çünkü ortalıkta kimse yoktu! Herkes sınıflarına girmişti bile.. Bomboş koridorlarda yankılanan ayak seslerimle koşmaya başladım.. Korkuyordum çünkü en katı hocalardan birinin dersine geç kalmıştım! Bay Hafftent kesinlikle bana ceza verecekti! Umarım beni sınıfa alır!
Koştuğum bomboş koridorlarda yalnız olmama rağmen kendimi hiçte öyleymiş gibi hissedemiyordum.. Yalnızlığa o kadar çok alışmıştım ki.. Koridorların boş olması bile artık beni yalnızmışım gibi hissettirmiyordu..
Sınıfın kapısına geldiğimde kalbim yerinden çıkacak gibiydi.. Titreyen elimi zar zor kapının koluna götürdüm.. Ama bir türlü içeri giremiyordum! elim kapının kolunda sadece bekliyordum.. ‘Artık gir! Girsene!’ diye içimden kendime kızıyordum ama kapıyı açacak cesaret bir türlü gelmiyordu! Hem ne deyecektim ki?? “Okuldaki çocuklar bana ilişiyor ve bende tuvalatlere kapanıp ağlıyorum! Bu yüzden geç kaldım!” mı Hoca değil bunun doğru olduğuna inanmak, dinlemeye bile tenezzül etmezdi! Ee ne yapacaktım? Hocaya inandırıcı gelecek bir mazeretim bile yoktu! Kalbim daha da hızlı atmaya başladı.. git gide içimdeki korkunun büyüdüğünü hissediyordum! Yapacak bir şeyim yoktu.. titreyen ellerimi hızlıca
kapıdan çektim.. gözlerim kapının koluna bakıyordu.. kulaklarımsa kapının ardındaki sesleri dinlemekle meşguldü.. ve işte ayaklarım geri geri gitmeye başladı.. artık tamamen vazgeçmiştim.. cesaretimi yitirmiş, kendimi kaybetmiştim. içeri giremeyecektim..
Arkamı dönerken düşünüyordum.. “ bu bir yenilgimi? Ben bunu kabulenerek hayata yenikliğimi de kabullendim.. Yenildim.. hem hayata.. hem kendime..” tam arkamı döndüm gidiyordum ki okulumuzun gıcık ve azmış müdüresi Bayan Scwlighen beni yakaladı!

“ Nereye gittiğinizi sanıyorsunuz küçük hanım”

Aman tanrım! Tam arkamda duruyordu! Acaba ne kadar süredir beni izliyordu ki!?! Tanrım! Rezil oldum! Daha da önemlisi.. şimdi hem müdüreden hem de hocadan azar işitecektim!
“Sana bir soru sordum küçük mikrop! Nereye gidiyorsun!”

Sevgili müdüremiz biricik yavrularına böyle hitap eder… MİKROP.. Bu zamana kadar hiç onu bir çocuğun başını severken görmedim.. Dul bir kadın müdüremiz.. Kocasından şiddetli biçimde ayrılmış.. o kadar cadıymış ki, kocası bunu terk etmek zorunda kalmış.. hiç çocuğu yok. En kötü huyuysa yaş sınırı belirlemeden kocasından ayrıldığından beri önüne gelen tüm erkeklere sulanması.. babama bile.. Biraz değil baya azmış bir kadındır kendisi..
Hay aksi! Ne deyecektim ben şimdi?! Off keşke hiç gelmeseydim buraya.. direk kaçsaydım okuldan!

“Son kez soruyorum bücür! Nereye gidiyordun!”
“Şey hocam.. emm.. ben.. şey..”
“Ney?? Konuşsana beee!”
“hocam yani.. şey..”
“ Gir sınıfa! Mazeritini tüm sınıf önünde yapta aklın başına gelsin!”

Beni öyle bir iktirdi ki kolumu duvara çarptım.. çok acıdı ama ses çıkaramadım.. müdüremizi daha çok sinir etmek benim zararıma olurdu.. beni ite kaka sınıfın içine attı.. tüm sınıf bize bakıyordu.. ve elbette başta jörg, Nicole, barbara ve Sabine olmak üzere tüm sınıf bana gülüyordu!

“Müdüre hanım! Noluyor?”
“bu velet dersten kaçıyordu.. Kİİİİİİ.. ben son anda yakaladım … beycim”
“Neee! Dersten mi kaçıyordun geç bakalım şöyle!”

Beni aralarına almış hırpalıyorlardı! Neden neden neden! Tek sordukları buydu! Artık dayanamıyordum ama bağıramazdım.. okuldan atılmaya kadar gidebilirdi iş.. artık sabrım kalmamıştı.. müdüre ve hoca beni yerden yere vuruyor tüm sınıfa rezil ediyorlardı! Sınıfım gülmekten yerlere yatmış benimle dalga geçerken artık dayanamadım ve patladım! Allahtan sinirden farklı bir neden uydurabildim!

“DERSE GEÇ GELDİM ÇÜNKÜ…! Çünkü babam uyuya kaldı! Biz onu uyandırdığımızda okulu boşvermemizi, bugünlük gitmememizi söyledi! Ama biz ısrar ettik ve o da bizi getirdi! Haliyle geç kaldık tabi!!”

“Buna inanacağımı mı sanıyorsun?”
“Neden inanmayasınız ki? Size doğruları söylüyorum!”
“Yalan söylüyor müdüre hanım! Bence direk babasını arayalım..!”
“ iyi fikir! Çabuk odama gel! Babanı arayacağız!”

Aman tanrım İşte şimdi yanmıştım.. babam gelirse tüm yalanım ortaya çıkacak ve ben ceza yiyecektim.. en kötüsü sınıftakiler benle daha çok dalga geçeceklerdi.. lütfen baba.. anlayışlı ol.. seni üzmek istemiyorum.. ama bugünün ne olduğunu bendeki etkilerini biliyorsun.. lütfen.. lütfen bunu bana, bize yapma.. yoksa çok acı çekeceğiz…

“Meraba Bay Limper. Ben Cornelia’nın okul müdüresi bayan Scwlighen. Nasılsınız efendim? Bizde iyiyiz teşekkürler.. de… kızınız… okulda problemler çıkartıyor! Şikayet eder gibi olmak istemem ama acil gelesiniz iyi olacak.. yok yok kızınız iyi durumda bir şey olmadı ama biz okul idaresi ne yapacağımızı şaşırdık. Siz daha iyi bilirsiniz diye sizi çağırtmak istedik.hemen gelebilirmisiniz..? çok güzel.. bekliyoruz efendim.. saygılar..”

Babam geliyordu ve beni çok büyük bir kavga bekliyordu.. hissediyordum.. babam ve ben artık bu olaydan sonra eski BİZ olamayacaktık…

“Baban geliyor seni pislik! Bakalım şimdi ne yapacaksın Oğlanlarla sürtmek için okuldan kaçtığını baban öğrendiğinde bakalım yüz ifaden nasıl olacak..”

Oğlanlarla sürtmek mi?? Bu müdüre bozuntusu ne planlıyor böyle..?!? aman tanrım.. işte şimdi yandım.. babama ya gerçekleri söyleyeceğim.. yada bunu kabul edip müdürenin oyununa geleceğim... çok büyük bir seçim yapmak zorundayım.. Tanrım.. bu çok zor… Anne yardım et.. sence ne yapmalıyım.. beni izliyorsun biliyorum.. lütfen benimle ol.. sensiz bunu atalatamayacağım..


Annemin bana yardım etmesi için dualar ediyordum.. bir an önce buradan kurtulmak ve sadece ağlamak için her şeyi verebilirdim.. ama müdüre hanım bana öyle dikkatli bakıyorduki.. kaçmak imkansızın ötesinde bir şeydi benim için..

Ve işte kapı çaldı.. Kalbim bir anda hızlanmaya başladı! Nefes alış verişimi duyabilecek kadar korkuyordum..

Babam kapıdan sinirli bir o kadar da meraklı bir şekilde girdi.. gelip yanımdaki koltuğa haşimle oturdu.. belliydi çok sinirliydi ve elleriyle oynuyordu.. ben bittim..

“ne oldu müdüre hanım ne yapmış bizim kız?”
“ daha ne yapsın efendim..? sizin kız derslere girmiyor!”
“Girmiyormu?!?!” sertçe bana baktı..
“girmiyor.. bu sabah onu kapıda yakaladım ve kaçıp gidiyordu.. bana geç kaldığınızı çünkü sizin uyanamadığınızı söyledi doğrumu bunlar?”

Babam duraksadı.. aniden bana döndü ve gözlerini gözlerime kenetledi.. gözlerimin içinde bişeyler aramaya çalışıyordu.. ama biliyordum tek görebildiği “ evet de!” diye yalvaran minik bir kız çocuğuydu...

Dualar ediyordum.. lütfen evet de lütfen! Diye.. babam sessizleşti.. korkuyordum.. hayır demesinden.. çünkü o zaman gerçekten tüm hayatım kayardı.. hadi baba evet de..

“şeyy müdüre hanım.. bunu söylemek benim için.. bir baba içinde çok zor..”

LANET OLSUN BABA! NEDEN YAPIYORSUN BUNU?!?!

“ama.. evet doğru.. ben uyuya kaldım.. hep dakiğimdir ama bugünlük bizi affedin lütfen..”

Kalbim aniden durdu ve tekrar normal ritimle atmaya başladı.. babam beni kurtarmıştı.. çok rahattım ve ellerim korkudan sonra rahatlıyordu.. terliyordu.. Babamın bu sözlerinden sonra ona minnettar gözlerle bakmaya başladım.. fakat onun gözleri adeta kin kusuyordu…

“peki tamam o zaman.. sen sınıfa gidebilirsin kızım..”
“peki hocam..”
“bende kalkayım müsadenizle müdüre hanım..”
“aaa otursaydınız”
“yok sağ olun işten bekliyorlar ben kızı geçireyim ve gideyim..”

Babam kolumdan sıkıca kavradı ve beni dış kapıya kadar sürükledi.. kolum acıyordu ama biliyordum bana kızgındı. Susmam gerekiyordu.. sadece bana Patlamak onu rahatlatabilirdi..
“Sen ne yaptığını sanıyorsun ha?”
“Baba lütfen..”
“lütfen mi?? Ben sana güveniyorum sen dersten kaçıyorsun! Biz annenle sana böyle mi öğrettik??”
“baba kaçmıyordum!”
“Nasıl bir evlatsın sen? Bugünün ne olduğunu sende biliyorsun! Bu kadar acıyla boğuşurken, böylemi yardımcı oluyorsun bana ha?”

Ahh baba bilsen.. ah bir bilsen ki bende aynı duygular içindeyim..

“Kaçmak! Senden bunu hiç beklemezdim!!!Sana olan güvenimi yerle bir ettin Cornelia!” “BABA! Ben kaçmıyordum!Sınıfa giriyordum!”
“Peki neden o kadar geç ha? Buna da verebilce cevabın vardır umarım!”
Duraksamıştım.. diyecek sözlerim tükenmişti artık..

“Cevap ver cornelia!”
“Baba! Derse gitmem gerek!”
“Peki.. git bakalım.. Senin hesabını bu gece evde göreceğim! Şimdi dersine git ve beni daha fazla küçük düşürme!!”

Küçük düşürme...
Ben seni küçük düşürecek ne yaptım ki baba..
Söyle ha.. ne yaptım..?
2. Bölümün sonu..